باپسران نوجوانی که  زمان زیادی در اتاق خود می مانند ، چه باید کرد ؟

پاسخ :

بهترین پاسخ این است که شما ابتدا باید جویا شوید که نوجوانتان در مدرسه چه وضعی دارد . آیا منضبط و خوب است ؟ و اگر چنین نیست آیا سعی در بهترین شدن می کند ؟ والدین باید دوستان فرزند خود را شناسائی کنند و ببینند آیا مورد تأیید است ؟ اگر چنین بود اصلا این رفتار موقتی او نگران کننده نیست و مربوط به تغییرات مرحله نوجوانی است . چون در روان شناسی موردی داریم به نام (( از شیر گرفتن روانی )) ، آن حالتی است که آنها اصلا دوست ندارند میان جمع حاضر شوند ، مرتب در گوشه اتاق خود می نشینند و دوست ندارند کسی را ببینند ، که البته پسرها سر کوچه می ایستند و اگر هم تلویزیون نگاه می کنند اگر از آنها بپرسند ، تلویزیون چه گفت ؟ می گویند نفهمیدیم . او تلویزیون نگاه می کند فقط برای اینکه نگاهش به دیگران نیفتد تا نیاز نباشد مورد سؤال و جواب قرار بگیرد . در غیر این صورت باید نگران ایجاد افسردگی او باشید . خانواده نباید فکر کند که نوجوانان دوست ندارند زمان زیادی با خانواده باشند . خانواده باید در بعضی از فعالیتهای معمولی خانواده انتظار مشارکت نوجوان را داشته باشد . سعی کنید او را آزاد بگذارید تا نیازهای تنهایی او در این مرحله برآورده شود و به این خواسته او احترام لازمه را بگذارید .

وقتی که او در اتاقش تنهاست ، به این معنی نیست که شما نمی توانید داخل شوید . مسلما می توانید در زده وارد شوید و صدایش کرده و برای ایجاد یک رابطه خوب وارد اتاق او بشوید ، فقط طوری عمل نکنید که او احساس کند برای کنجکاوی وارد آنجا شده اید . چون او خیلی دقیق متوجه خواهد شد – با صداکردن و ضربه زدن به در درمی یابد که شما خواهان یک رابطه دوستی ، ضمن احترام به حریم تنهایی او هستید . اگر معترض بود و ابراز کرد خسته است و حالا حالش را ندارد ، بدون هیچگونه دلخوری ، این فرصت را به او بدهید و به او روز بخیر بگوئید و از اتاق خارج شوید . بگذارید آرام آرام دریابد شما خیال کنجکاوی به تنهایی های او نداشته اید . اگر این ارتباطات با روش درست بوجود بیاید ، او به راحتی خود باب گفتگو را افتتاح خواهد کرد و این صحبت غیر مستقیم مؤثرتر خواهد بود .

منبع : کتاب 100 پرسش 100 پاسخ در روابط والدین و فرزندان نوشته اکرم (گیتی) حیدری